Swinton odkrywa kunszt kostiumów z filmów minionych niczym łowczyni skarbów ocalająca je od zapomnienia. – VOGUE

Saillard oferuje kolejny wyborny spektakl pozwalający ponownie ożyć – i to jeszcze pełniej – „temu zbiorowi bezwładnych ciał”. – TOUTE LA CULTURE

Filmowe artefakty mają zaledwie jedną ulotną chwilę, by zaistnieć. – Tilda Swinton

„Embodying Pasolini” to autorski speektakl stworzony przez francuskiego historyka mody i sztuki Oliviera Saillarda i wybitną, wielokrotnie nagradzaną szkocka aktorkę Tildę Swinton. To pierwszy projekt pozwalający widzom zetknąć się na żywo z szerokim wyborem kostiumów z filmów włoskiego reżysera Piera Paola Pasoliniego.

Zaprojektowane przez Danila Donatiego i przygotowane w atelier Farani kostiumy z „Ewangelii według św. Mateusza”, „Króla Edypa”, „Kwiata tysiąca i jednej nocy” czy „Salò, czyli 120 dni Sodomy” są świadectwem owocnej, wieloletniej współpracy Pasoliniego i Donatiego. Spektakl odtwarza długi proces odkrywania, identyfikowania i ustalania wartości tych kostiumów, aż do momentu, gdy ponownie trafiły na scenę i zostały powtórnie założone – co pierwotnie było zabronione.

Jak gdyby byli niemym manekinem uwięzionym w tlących się w nim wspomnieniach, Saillard i Swinton przymierzają na scenie blisko trzydzieści ubiorów, sukien, płaszczy i kapeluszy. Widzowie stają się świadkami tego brawurowego aktu nadawania im ponownie znaczenia.   

Zamknięta w pięknych tkaninach Swinton nie wciela się w przypisane kostiumom konkretne filmowe postaci. Jej rolą jest właśnie brak roli. Jej obecność uwypukla, jak te obecnie osierocone kostiumy, oddzielone od związanych z nimi niegdyś ciał, aktorów oraz filmów, potrafią znowuż odzyskać dawną głębię i wartość.

TILDA SWINTON
Urodzona w Londynie, lecz wywodząca się ze szkockiego rodu szlacheckiego artystka związała się z aktorstwem za sprawą awangardowego brytyjskiego reżysera Dereka Jarmana. Nakręcili razem między innymi „Caravaggia” (kinowy debiut Swinton; 1986), „Ostatnich Anglików” (1988) i „Edwarda II” (1991). Międzynarodową sławę przyniosła Swinton rola w „Orlando Sally Potter” (1992). Od tamtego czasu aktorka z powodzeniem łączy występy w kinie niezależnym („Strefa wojny” Tima Rotha, 1999; „Młody Adam” Davida Mackenziego, 2003; „Broken Flowers” Jima Jarmuscha, 2005; „Memoria” Apichatponga Weerasethakula, 2021, „Odwieczna córka Joanny Hogg”, 2022) z bardziej komercyjnymi projektami („Niebiańska plaża Danny’ego Boyle’a”, 2000; „Adaptacja” Spike’a Jonzego, 2002; „Kochankowie z Księżyca. Moonrise Kingdom” Wesa Andersona, 2012; „Suspiria” Luki Guadagnina, 2018; „Trzy tysiące lat tęsknoty” George’a Millera, 2022) oraz wysokobudżetowymi hollywoodzkimi produkcjami („Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa” Andrew Adamsona, 2005; „Ciekawy przypadek Benjamina Buttona” Davida Finchera, 2008; „Snowpiercer: Arka przyszłości” Joon-ho Bonga, 2013; „Doktor Strange” Scotta Derricksona, 2016; „Avengers: Koniec gry” Anthony’ego i Joego Russo, 2019).
Za drugoplanową rolę w „Michaelu Claytonie” Tony’ego Gilroya (2007) została nagrodzona Oscarem® i Nagrodą BAFTA. Za pierwszoplanową rolę w „Musimy porozmawiać” o Kevinie Lynne Ramsey (2011) otrzymała Europejską Nagrodą Filmową. W 2020 r. na festiwalu w Wenecji otrzymała Złotego Lwa za całokształt twórczości, a w 2024 r. na tym samym festiwalu święciła sukcesy z filmem „W pokoju obok” Pedra Almodóvara. W 2025 r. została nagrodzona Honorowym Złotym Niedźwiedziem na festiwalu w Berlinie.

OLIVIER SAILLARD
Z wykształcenia historyk sztuki, Olivier Saillard został w 1995 r. mianowany dyrektorem Muzeum Mody w Marsylii, w 2000 r. został kuratorem wystaw paryskiego Musée des Arts Décoratifs, zaś w 2010 roku objął posadę dyrektora Palais Galliera, stołecznego muzeum poświęconego historii mody. W 2005 r. dostał stypendium Villa Kujoyama w Kioto. Od 2017 r. jest dyrektorem Alaïa Foundation. W trakcie swojej owocnej kariery był kuratorem wielu uznanych wystaw, między innymi „Yohji Yamamoto: Just Clothes”, „Christian Lacroix: A History of Clothes”, „Madame Grès: Couture at Work”, „Balenciaga: The Work in Black” oraz „The Ephemeral Fashion Museum”. Napisał również kilka książek poświęconych modzie, wliczając „An Ideal History of Contemporary Fasion” oraz „The Fashion Book”. W 2018 roku stworzył Moda Povera, projekt poświęcony relacji różnego rodzaju strojów i kostiumów.