- Inne
- Inne
ALL MY DEAD SWEETHEARTS. SERIA LAMENTACYJNYCH UTWORÓW PERFORMATYWNYCH
„all my dead sweethearts” – to seria lamentacyjnych utwórów performatywnych na skargi, zawodzenia, narzekania, afektywne żądania i tęsknotę. To namiętna praktyka polityczności głosu w całym spektrum jego akustycznych i cielesnych możliwości. Partytury poszczególnych performansów, powstały na podstawie wywiadów przeprowadzonych z osobami mieszkającymi w Poznaniu i Emilii-Romanii (Włochy) w 2024 roku. Balansując między realnym a wyobrażonym, dokumentalnym a melodramatycznym „all my dead sweethearts” stanowi zapis obsesyjnej potrzeby opłakiwania i bycia opłakiwanym, a także namiętnego powtarzania zasłyszanej skargi i wspólnej tęsknoty.
Lament jest głosem słabych, wypowiedzeniem skargi, żalu, oczekiwań i tęsknoty, balansuje on między indywidualnym a społecznym. Jego siłą jest inicjowanie nietypowych form solidarności i osobliwych wspólnot. Żałosny język może wydawać się bezcelowy, czy też fetyszyzujący, to, co utracone. Może też być destrukcyjny, a emocjonalne zaangażowanie inicjatorki lamentu (osób inicjujących lament) wątpliwe merytorycznie. W historii znajdziemy jednak kobiece lamenty, stanowiące zagrożenie dla ładu społecznego, efektywne i wywrotowe, m.in. greckie goos, XVI-wieczna kobieca sztuka lamentacyjna w Irlandii, lament Orfeusza, śmierć Doroty z Nowego Targu, śmierć Mahsy Amini i wywołane nią masowe protesty w Iranie.
Czym może być dziś współczesny lament? Dlaczego szczególnie dziś potrzebujemy reanimacji sztuki lamentacyjnej? Dlaczego należy lamentować zawsze i wszędzie?
Klaudia Hartung-Wójciak
Absolwentka Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie, doktorantka literaturoznawstwa UMK w Toruniu, dramaturżka. Reżyserka spektakli m.in. „Extinction” (Teatr Stary w Krakowie, 2022), „Jestem lekka jak rzęsa wiatru…” (Teatr im. J. Osterwy w Lublinie), „Ach, jeżeli przyjdę dać…” (Teatr Polski w Bydgoszczy, 2021), „VHS/Visual Homemade Stories” (Teatr Nowy w Krakowie, 2020), „Święto wiosny na aturi i mimozy wstydliwe” (Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w Warszawie, Teatr SOHO, Ogród Botaniczny UW w Warszawie), „Manat ee” (Komuna Warszawa, 2019), „La Chinoise” (TR Warszawa, 2018). Dramaturżka przy spektaklach W. Grudzinskiego: „BOW” (Venuše ve Švehlovce, 2022 / DAS Amsterdam, 2023), czy C. Tomaszewskiego: „Paria. Opera egzotyczna” (CSW Warszawa, 2018), „Cezary idzie na wojnę” (Komuna Warszawa, 2017) czy „Piotra Peszta: Supergallery” (Akademia Muzyczna w Krakowie, 2020). Stypendystka: Miasta Bydgoszczy (2023), Miasta Krakowa (2021), Miasta Warszawy (2020), Instytutu Adama Mickiewicza w ramach programu New Stage! (2020), rezydentka: Komuny Warszawa (2019), Teatru Lliure w Barcelonie i Teatru Nowego w Warszawie (2022), Venuše ve Švehlovce w Pradze w ramach Funduszu Wyszehradzkiego (2022). Współzałożycielka i członkini kolektywu Nostalgic Boys. Autorska partytura tekstowa „VHS. User manual for your past…” została zaprezentowana na festiwalach: A-genre w Tel Awiwie (Teatr Tm-na, 2021) i Israel Festival w Jerozolimie (2022).
13-14.09.2024,
godz. 6.15 – all my dead sweethearts I
Dziedziniec Różany CK ZAMEK
czas trwania: 15 minut
godz. 12 – all my dead sweethearts II
III piętro, Zachodnie Skrzydło CK ZAMEK, zbiórka przy windzie
czas trwania: 20 minut
godz. 19.30 all my dead sweethearts III
Sień Przejazdowa CK ZAMEK (wejście do wieży od al. Niepodległości)
czas trwania: 30 minut
godz. 00.00 all my dead sweethearts IV
Parking pod Rondem Kaponiera (wejście od ul. Roosvelta)
czas trwania: 20 minut
Koncept, reżyseria, performans: Klaudia Hartung-Wójciak
Współpraca researchowa, performans: Małgorzata Biela
Kostium, performans: Hanka Podraza
Reżyseria światła: Jędrzej Jęcikowski
Muzyka: Piotr Peszat, Hildegarda z Bingen
Kozioł biały, kozioł czarny, performans: Olga Lauba
Chór: Brygida Sawicka-Stępińska, Kamila Tracewska-Mikołajczak, Karolina Piesik
Shake i drżenie: Weronika Podkowska
Współpraca researchowo-artystyczna i terenowa: Jakub Hartung-Wójciak
Konsultacja językowa: Alicja Kozłowska
Współpraca produkcyjno-artystyczna, performans: Michał Surówka
Współpraca produkcyjno-artystyczna i kuratorska: Jagna Domżalska
Produkcja: Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu
W performansie użyto fragmentów Marsza Ślubnego z Regionu Kozła oraz utworu huculskiego (Умерська), przekomponowanego na kozła białego.
Projekt powstał w ramach Rezydencji Artystycznych Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu. Prace researchowe w Emilii-Romanii były prowadzone w ramach rezydencji artystycznej Santarcangelo Festival oraz programu mobilności Creative Europe, finansowanym przez Goethe-Institut. Praca, powstała dzięki wsparciu finansowemu Unii Europejskiej.
Projekt jest współfinansowany ze środków ze Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska” Klaudii Hartung-Wójciak.
Udostępnij informację o wydarzeniu
