Dokumentalny portret Andrzeja Seweryna. Nie jest to jednak film biograficzny. Kamera towarzyszy bohaterowi, obserwując jego życie na przestrzeni jednego roku. Dzięki temu otrzymujemy wielowymiarowy portret wybitnego aktora, który mimo swojego wieku wciąż pracuje na najwyższych obrotach. Gra, reżyseruje, prowadzi teatr. W pogoni za swoją pasją nadal z młodzieńczą werwą rzuca się w nowe zawodowe wyzwania. Na ekranie widzimy artystę w nieustannym twórczym biegu, ale widzimy też zwykłego człowieka. Kogoś kto bywa zmęczony, sfrustrowany, a nawet wybuchowy, ale także czuły, wrażliwy i uważny na innych. Dzięki temu możemy się z nim utożsamić i próbować zrozumieć jakie targają nim emocje. Im dłużej widzowie filmu obserwują bohatera, tym wyraźniej stawiają sobie pytanie – jaka jest prawdziwa cena wielkości Jak dużo trzeba dla niej poświęcić Czy jesteśmy świadkami pogoni czy świadkami ucieczki. W jakiej roli występuje tu lęk przed zatrzymaniem, przed końcem istnienia? Czy pragnienie doskonałości i chęć aby każdej dobie i każdej godzinie nadać znaczenie jest również próbą odpowiedzi na pytanie – co po sobie zostawię.

To jest dziwne. Dzięki temu filmowi dowiaduję się nowych rzeczy. Wprawdzie jestem aktorem, osobą dorosłą i staram się kontrolować siebie i zdawać sobie sprawę z tego, co robię czy mówię, szczególnie w sytuacjach publicznych, okazuje się, że to nie jest takie proste. Za sprawą tego filmu odkrywam siebie w różnych sytuacjach i czasami jest to zaskakujące, czasami rozczulające, a czasami drażniące. Ale na pewno prawdziwe. I to chyba ważne.

Andrzeja Seweryna nie ma. To przecież niemożliwe – być wszędzie, dawać z siebie wszystko, od lat, dekad. Teatr, kino, dyrekcja, rodzina, wyjazdy, wywiady. A jednak w filmie Arkadiusza Bartosiaka, Andrzej Seweryn ma swoją twarz, zmarszczki, poglądy i pozycję. 

Ten dokument wyłamuje się z konwencji pokazywania postaci z kulturowego kanonu. Chwalenie, zachwalanie, gadające głowy: Andrzej Seweryn tego nie potrzebuje. Albo szczerze, albo wcale. W filmie jest wielkoduszny i zirytowany, bardzo zmęczony i pobudzony. Chropowaty, daje się lubić. 

Ja Seweryna kocham. Po tym filmie pokochałem jeszcze bardziej.
Łukasz Maciejewski 

Michał Rusinek, sms:

Kasiu, nie mogliśmy zostać na rozmowie, ale film – piękny, mądry, wzruszający, zabawny momentami. I przede wszystkim – prawdziwy (mimo postaci fikcyjnej). Zostają najbardziej w pamięci rozmowy z fizjoterapeutką i zdanie Marysi Peszek: wytwarzamy światło. Piękne jest światło Andrzeja. I piękny Wasz film. Uściski i gratulacje!

List od Grażyny Torbickiej:

Kasiu,  

Film jest bardzo dobry, oryginalny, świetnie zmontowany, sfotografowany, ma tempo . Ale przede wszystkim  BOHATER jest niezwykły – postać kosmiczna  ! Udało się uniknąć prostej narracji charakterystycznej dla filmów biograficznych na rzecz bardzo ryzykownej mozaiki obrazów, scen, zdarzeń zmontowanych tak, że otrzymujemy portret artysty wyjątkowego , człowieka o wielkiej wrażliwości, czułości , odpowiedzialności, z poczuciem humoru , człowieka prawdziwego . 

Jestem pod wrażeniem , gratuluję i dziękuję . 

Wydawało mi się , że wiem jaki jest Andrzej Seweryn , ale właśnie – wydawało mi się ….  

Wiele scen, zdań, spojrzeń pozostaje i refleksje się mnożą.  

Fantastycznie, że zrobiliście ten film . 

Pozdrawiam serdecznie 

Grażyna

Małgorzata Domagalik, sms:

Właśnie skończyłam oglądać. To jest świetne!!! Andrzej miażdży wszystkie niedoskonałości świata i w sobie tylko znany sposób uczłowiecza Mistrza. Jego wszechstronność powala a On sam demoluje definicję młodości. Jestem pod wrażeniem i bardzo Wam gratuluję.

Kiedy pada ostatnia kwestia, to chciałoby się żeby to był antrakt…

Krzysztof Gierat: 

To świetne, energetyczne kino, kamera bardzo blisko bohatera, w różnych okolicznościach, pokazująca jak niezwykłym aktorem i wszechstronnym człowiekiem jest Seweryn. Mamy tu mężczyznę w sile wieku, pełnego pasji i bardzo samoświadomego. Z wielu godzin materiału zmontowano frapujące 75 minut z Mistrzem, który jest postacią z krwi i kości. 

Dyrektor Krakowskiego Festiwalu Filmowego uzasadnia wybór filmu jako film otwarcia 64. edycji KFF

8 września, po pokazie filmu, odbędzie się spotkanie z Andrzejem Sewerynem, które poprowadzi Michał Merczyński.