Słyszałem, że podczas jednego z pobytów na Markizach Paul Gauguin wpadł na pomysł malowania bezpośrednio na skorupie młodego, żywego żółwia zagubionego na plaży. Lubię myśleć, że dzięki długowieczności tego gatunku jedno z dzieł malarza, z dala od chciwości spekulantów, do dziś w głębinach oceanu, we własnym, mobilnym muzeum.

Czy istnieje historia, która mogłaby być bardziej odpowiednia do zilustrowania naszej wyjątkowej wizji sztuki, a zwłaszcza malarstwa?

Naszą ideą jest to, aby nie robić tego na falach oceanu Polinezji, ale w miejskim gąszczu, w miejscu publicznym, ustawiając tam wcześniej naszą ogromną sztalugę. Nasza muzyka na żywo oraz głosy narratora i samych malarzy zastąpią szum fal i szelest wiatru w liściach palm kokosowych, które musiały być tłem dla działań Gauguina. Tworzymy obrazy, inspirowane początkową fascynacją cieniami, z ich fantastyczną mocą sugestywną; to praca o transparentności, jednoczesnej obecności i nieobecności (…).

W ten sposób szkicujemy zarysy niespotykanej dotąd formy teatru, z dużą ilością cieni, pociągnięć pędzla i kamer – teatru, w którym iluzje tworzone są na żywo, na oczach widzów, gdzieś pomiędzy „zrób to sam” a dopracowaną technologią, w którym aktorami są sztuki plastyczne, muzyka i teksty splecione ze sobą. Kontynuujemy nasze poszukiwania, mając nadzieję na przebicie się przez tajemnicę nieodpartej fascynacji ludzkości ruchomymi obrazami.
Luc Amoros