Światowa premiera Sun&Sea odbyła się na 58. Wystawie Sztuki – Biennale w Wenecji, gdzie opera klimatyczna Liny Lapelyte, Vaivy Grainyte i Rugile Barzdziukaite została nagrodzona Złotym Lwem dla litewskiego pawilonu.

Aby pokazać tętniącą życiem plażę, w spektaklu wykorzystuje się kilka ton piasku. Opalający się na niej ludzie, przedstawiają zbiór uwodzicielskich kompozycji i melodyjnych historii, które balansują pomiędzy przyziemnością, a niepokojąco surrealistycznym charakterem. Z szerokiego wachlarza ich życiowych narracji wyłania się przenikliwa obserwacja zmian klimatycznych, rzucająca światło na złożone relacje między ludźmi a naszą planetą. Utwór litewskich artystek wcielany jest w życie przez trzynaście solistek i solistów, którym towarzyszy lokalna społeczność, występująca jako plażowicze w każdym odwiedzanym przez Sun&Sea mieście.

Oglądając występ z antresoli, widzowie spoglądają z góry na zebrane postacie, które wyglądają jak typowa grupa plażowiczek i plażowiczów w różnym wieku, z różnymi historiami, ubranych w kolorowe kostiumy kąpielowe i opalających się w pełnym blasku słońca na mozaice ręczników. Przyglądając się temu ruchomemu obrazowi z punktu widzenia przypominającego słońce, widzowie zauważają kruchość kondycji ludzkiej.

Wraz z rozwojem libretta poznajemy po kolei każdą z postaci, w ich solowych partiach (wykonywanych w pozycji leżącej), które ujawniają prywatne troski, począwszy od trywialnych obaw o poparzenie słoneczne i plany na przyszłe wakacje, aż po dręczące obawy przed katastrofą ekologiczną, które wypływają jakby z głębi niespokojnej świadomości bohaterów i bohaterek. Frywolne mikrohistorie, śpiewane na zatłoczonej plaży, ustępują miejsca szerszym, poważniejszym tematom, które przeradzają się w globalną symfonię, uniwersalny ludzki chór poruszający kwestie o globalnej skali; zmęczone ciała stanowią metonimię zmęczonej planety. 

Zainscenizowana na krytej plaży, skomponowana za pomocą światła, architektury i muzyki, opera rozgrywa się w pętli przez kilka godzin. Libretto utworu tworzy mozaika opowieści, monologów wewnętrznych, snów i przemyśleń, śpiewanych solo i w chórze przez plażowiczki i plażowiczów. Ta „zupa” historii może wydawać się przyziemna i beztroska, jednak w tym liturgicznym, popowym, syntetycznym oceanie pieśni można wyczuć zbliżające się zagrożenie. Obraz przyjemnych wakacji przeczy konsekwencjom tej bezwładności – zasoby planety są wydobywane z taką samą łatwością jak popijanie gazowanej Piña Colady. (…)
Lucia Pietroiusti