Znamy wyniki open calla No Title!

Międzynarodowe jury w składzie Yulia Krivich, Joanna Pańczak, Dorota Semenowicz, Olga Stryzniova nagrodziło 5 projektów, a 3 prace wyróżniło.

Organizatorki dziękują wszystkim zagranicznym artystkom i artystom mieszkającym w Polsce, którzy przygotowali swoje propozycje. Poniżej uzasadnienie jury „No Title”:

Laureatki i laureaci:

Lia Dostlieva i Andrii Dostliev – za ukazanie podbijanego kraju jako zasobu dla gospodarki kapitalistycznej, ujawnienie spojrzenia agresora i podjęcie w sposób zaskakujący i nieoczywisty wątku kolonizacji krajów Europy Wschodniej.

Pablo Ramírez González – za ukazanie miejsca roślin w praktykach kolonizacyjnych, odwołanie się do starożytnej koncepcji cywilizacji Majów i próbę przekształcenia relacji między istotami ludzkimi i nieludzkimi za pomocą wideo i dźwięku.

Victoria Myronyuk – za wykorzystanie rytuału, stawiającego uczestnika w sytuacji spotkania jeden do jeden z historią prywatną i społeczną, skonfrontowania jej z pamięcią innych, a z drugiej strony pozwalającego wspólnie przetworzyć to, co było w różne formy narracji.

Igor Shugaleev, Sergey Shabohin, Aleksandra Kononchenko, Marina Dashuk – za ukazanie życia więźniów politycznych w Białorusi, solidarność z protestującymi przeciw reżimom totalitarnym, wykorzystanie narzędzi performatywnych do walki z niesprawiedliwością.

Olena Siyatovska – za upublicznienie prywatnych historii kobiet uciekających przed rosyjską agresją w Ukrainie, przechwycenie narzędzi propagandy i subwersywne wykorzystanie ich do wykrzyczenia intymnych opowieści.

Wyróżnienia:

Grupa Bergamot (Raman Tratsiuk, Volha Maslouskaya) – za możliwość realnego, cielesnego doświadczenia wsparcia i solidarności w sytuacji zagrożenia, upublicznienie przeżycia opresji i udokumentowanie filmowe tego procesu

Zoi Michailova i Taras Gembik – za stworzenie przy użyciu muzyki i poezji, intymnej, bezpiecznej przestrzeni, angażującej publiczność oraz wykorzystanie języka (ukraińskiego) jako formy miękkiego oporu.

Maria Redko – za podzielenie się osobistą historią (podobnych jest dziś niestety wiele) poprzez rysunek, który mówi więcej niż niejeden pełnometrażowy film, za uruchomienie empatii, która pozwala być bliżej tego, co przeżywają dzieci uciekające przed ostrzałem bomb i ratujące je mamy.